Priesters bezorgden stervende parochianen hun laatste kerkelijke recht. Dit proces heet de berechting. De geestelijke diende ter zuivering de laatste heilige sacramenten toe: de biecht, de communie en het heilig oliesel. Het betrof een zeer publiek gebeuren. De priester droeg het Heilig Sacrament naar het huis van de stervende. Een koster of misdienaar liep voor hem uit met een brandende lantaarn en rinkelde een bel. Zo wisten de mensen die aan de route woonden of hier passeerden dat er een berechting plaatsvond. Zij knielden neer en baden voor de stervende.
De hier getoonde prenten verbeelden het tweede deel van de berechting: de communie. De priester dient zijn parochiaan de hostie toe. Het bijschrift verwijst hiernaar: Ecce Panis Angelorum ('zie het brood der engelen'). De heilige geest en Jezus Christus schijnen neer op de stervende. Mogelijk verwijst dit naar het zuiveringsproces voorafgaand aan het overlijden. De koster knielt neer bij het bed, met de lantaarn en de bel in de hand.
In de loop der tijd ontstonden broederschappen van de Berechting of van het Heilig Sacrament. Deze gingen de priesters bij hun taak vergezellen. De berechting veranderde echter van aard door het Tweede Vaticaanse Concilie (1962-1965). Voortaan verving de ziekenzalving het heilig oliesel. Hiermee verschoof de focus van het sterfbed naar de ziekteperiode.
